Doodstil

Voor haar strekte zich de zee uit. Een blauwgrijze, eindeloze, roerloze zee. De schuimende golven werden niet voortgejaagd door de wind. Ze rolden niet over het strand en maakten niet het vertrouwde bruisende geluid. Elke waterdruppel bleef onwrikbaar op zijn plaats. De zee was als bevroren, doodstil. De vele zeemeeuwen hingen bewegingloos boven het wateroppervlak, sommige verstard in een duikvlucht, andere in een zweefvlucht. De dertienjarige Sarah zit in een centrum voor jeugdzorg omdat ze volgens haar moeder onhandelbaar is. Sarah vlucht met de trein, op zoek naar een toekomst. Maar vanaf de treinrit is niets meer wat het lijkt. De werkelijkheid breekt aan diggelen. De tijd bevriest en alles en iedereen rondom Sarah staat plots stil. Wat is de oorzaak van deze doodse stilte? En waarom kan Sarah zich als enige bewegen?