Het dorp met de rode toren

Harke Hibma is op 10 november 1919 op het ‘spoarrûntsje' te Sexbierum geboren. De inkt van de ondertekening van het vredesverdrag tussen de geallieerden en de Duitsers te Versailles was op dat moment ternauwernood droog. Als jongetje van tweeënhalf jaar krijgt hij zijn eerste schok te verwerken. Zijn broertje sterft aan difterie. Zijn tweede schok was Flora, het lieve paard, dat de maandagziekte kreeg en moest worden doodgeschoten. Als de ‘wijzen’ van het ‘spoarrûntsje' wat interessants te vertellen hebben, is hij er als jonge knaap vaak met de neus bij. Hij schrijft over de merkbare standsverschillen in die tijd. En hoe belangrijk de gardeniers economisch en sociaal voor het dorp zijn geweest. Ook vertelt hij hoe de landhonger de kleine grondgebruikers in zijn greep heeft. In de nauwkeurig bijgehouden boekhouding van zijn vader uit de dertiger jaren van de twintigste eeuw doet hij verrassende ontdekkingen. Hij vertelt in een paar interessante schetsen hoe zijn familie de crisisjaren doorkomt. Schrijver schetst hoe de tegenstellingen zijn tussen ‘de zuilen’ in de dorpsgemeenschap. De gebeurtenissen op politiek en kerkelijk terrein in binnen- en buitenland en de impact op de samenleving in eigen dorp vlecht hij op geheel eigen wijze door zijn eigen verhalen heen. Als dienstplichtig soldaat staat het schrikbeeld van de meidagen van 1940 hem nog helder voor de geest. de laatste weken voor de bevrijding gaat hij bij ‘de ondergrondse’. Eenmaal ‘bovengronds’ meldt hij zich als Oorlogsvrijwilliger voor Nederlands Oost-Indië. Over zijn bevindingen daar, schreef hij eerder het boek ‘Indië moet vrij’.